Η τηλεοπτική εκπομπή του Ροβήρου Μανθούλη «Μια ταινία, μια συζήτηση» (ΕΡΤ, 1976–82) υπήρξε κομβικό σημείο συνάντησης και διαλόγου της νεοελληνικής διανόησης. Στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, η επιμελήτρια Ξένια Καλπακτσόγλου, ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής Χριστόφορος Μαρίνος και ο συγγραφέας Χρήστος Χρυσόπουλος ανακατασκεύασαν εξολοκλήρου το τηλεοπτικό σκηνικό της εκπομπής, φιλοξενώντας ζωντανές συζητήσεις, καλλιτεχνικές επιτελέσεις, εικαστική έκθεση καθώς και πρόγραμμα προβολών καλλιτεχνικών φιλμ, με θέμα τη διαχρονία της μεταπολίτευσης. Ένα κριτικό εγχείρημα που διερευνά το σήμερα ανατρέχοντας στην ιστορική κληρονομιά των τελευταίων 50 χρόνων.
Η κεντρική ιδέα του σχεδιαστικού concept βασίστηκε σε μία ιδιαιτερότητα γύρω από μπλε της ελληνικής σημαίας. Η απόχρωσή του μετά την έναρξη της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν προσδιορίζεται, εν αντιθέσει με άλλες χώρες, επακριβώς (N. 850/1978) — έτσι κυκλοφορούν έκτοτε σημαίες με διαφορετικές εκδοχές του, με πλέον συνηθέστερη ένα φωτεινό, καθαρό μπλε (reflex blue). Απεναντίας, κατά τη στρατιωτική δικτατορία (1967–74) η απόχρωση που υιοθετήθηκε ήταν κατά πολύ βαθύτερη και σκουρότερη (midnight blue). Στο τελικό αποτέλεσμα βλέπουμε ένα σύστημα καννάβου όπου οι δύο αποχρώσεις έχουν «γεφυρωθεί» με 48 ενδιάμεσες (φτάνοντας έτσι βαθμιδωτά από τη μία στην άλλη), σύνολο λοιπόν 50, όσα και τα χρόνια της επετείου. To παραπάνω σκεπτικό οπτικοποιείται περαιτέρω και τυπογραφικά μέσω της επιλογής δύο υφολογικά συμπληρωματικών γραμματοσειρών, της ιστορικών καταβολών GFS Didot (Τάκης Κατσουλίδης) και της πειραματικής VTF Lack (Adrien Midzic), ενισχύοντας τον δυισμό των δύο άκρων του χρωματικού φάσματος.
