7.jpg

013 Ark

 

Κιβωτός: Μια Κατασκευή Φροντίδας, 2022
MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Μουσειολογική μελέτη, αρχιτεκτονικός σχεδιασμός έκθεσης, ειδικές κατασκευές, γραφικά χώρου, σήμανση

Ark: A Structure of Care, 2022
MOMus Museum of Contemporary Art
Museological plan, exhibition design, custom structures, environmental graphics, signage


Η έκθεση «Κιβωτός: Μια Κατασκευή Φροντίδας», μέρος του προγράμματος της 8ης Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, πραγματοποιήθηκε στο MOMus Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης με έργα από τις μόνιμες συλλογές του ίδιου και του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ). Το νοηματικό πλαίσιο της έκθεσης, το γνώριμo αφήγημα της Κιβωτού, επαναπροσεγγίστηκε και παρουσιάστηκε εκ νέου — τοποθετώντας την αρχετυπική της ιδέα σε ένα εναλλακτικό, σύγχρονο πλαίσιο, και κάνοντας ταυτόχρονα έναν παραλληλισμό μεταξύ του δικού της ρόλου (ζωή) και του αυτού του μουσείου (πολιτισμός) ως φορέων διαφύλαξης. Επιδιώκοντας μία επανερμηνεία της εικονογραφίας της Κιβωτού ως χώρο δώθηκε μεγάλο βάρος στις πρακτικές, λειτουργικές πτυχές της μνημειώδους αποστολής της, με τη γενική σχεδιαστική προσέγγιση να διατηρεί ως βασικές αναφορές αφενός τη γυμνή σκελετική δομή της, και αφετέρου τα αρχιτεκτονικά και γραφικά συστήματα τα οποία συναντώνται σε σύγχρονα φορτηγά πλοία ή εργοτάξια.

Κόντρα στη γραμμικότητα της αφετηρίας της, η έκθεση δεν έχει προκαθορισμένη πορεία αλλά πολλαπλά σημεία εισόδου τα οποία επιτρέπουν πολλαπλούς τρόπους θέασής της. Ο παραπάνω παραλληλισμός μεταξύ Κιβωτού και μουσείου οπτικοποιήθηκε στον χώρο μετατρέποντάς τον σε ενός είδους πλοίο στο στάδιο της ναυπήγησης, εισάγωντας σχέσεις όπως περιεχόμενο-κέλυφος, ασφάλεια-κίνδυνος κ.ά. Βασικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής γλώσσας είναι ένα δομικό σύστημα λογικής σκαλωσιάς, αποτελούμενο από κάθετα και οριζόντια ξύλινα καδρόνια που άλλοτε πυκνώνουν και άλλοτε αραιώνουν, δίνοντας έναν οπτικό ρυθμό ο οποίος συνδιαλέγεται με εκείνο των έργων. Το σύστημα αυτό αναπτύχθηκε κατά βάση επιδερμικά στους τοίχους του μουσείου, ακολουθώντας την υπάρχουσα αρχιτεκτονική και ενσωματώνοντας τα έργα, αλλά ταυτόχρονα δομώντας πιο περίπλοκες κατασκευές σε συγκεκριμένα σημεία της έκθεσης όπως οι είσοδοι.

Η γραφική γλώσσα της ταυτότητας της έκθεσης, η οποία χρησιμοποιήθηκε εκτεταμένα στον εκθεσιακό χώρο, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε στοιχεία από το κυρίαρχο σύστημα σημάτων και προειδοποιήσεων όπως αυτό καθορίζεται σύμφωνα με διατάξεις του Διεθνούς Οργανισμού Τυποποίησης (ISO) και χωριστών εθνικών οργανισμών όπως το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα Προτυποποίησης (ANSI). Αναζητώντας μία ανάλογη χρωματική παλέτα υψηλών αντιθέσεων, το βασικό χρώμα που επιλέχθηκε είναι το φωτεινό Safety Orange (όπως ορίζεται  από το ANSI Z535.1) ενώ συμπληρώνεται από το άσπρο και το μαύρο, η οποία σε συνδυασμό με μία βαριά τυπογραφία σε εξαιρετικά αντιθετικά μεγέθη, καθώς και με μία ενισχυμένη αίσθηση υλικότητας (όπως γίνεται εμφανές μέσω της επιλογής των κρεμαστών banners), σχηματίζει ένα αφηγηματικά-καθοδηγούμενο διφορούμενο σύνολο όπου εξισορροπείται μία σκληρή, βιομηχανική αισθητική με μία αίσθηση ζεστασιάς και ασφάλειας.

The exhibition ‘Ark: A Structure of Care’, part of the programme of the 8th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art, was realised at MOMus Museum of Contemporary Art featuring works from its permanent collection and that of National Museum of Contemporary Art (EMΣΤ), Athens. The exhibition’s theme, the familiar narrative of the Ark, was reapproached and presented afresh — transferring its archetypal idea to an alternative, contemporary context, while drawing a parallel between its own preservative role (life) and that of the museum’s (culture). In an attempt to reinterpret the Ark’s iconography as a space the focus was largely shifted on the practical, functional aspects of its monumental mission, with the overall design approach referencing on the one hand its stripped-down skeletal structure, and on the other the architectural and graphic systems used in contemporary cargo ships or construction sites.

Contrary to the linearity of its starting point, the exhibition doesn’t entail a predetermined course but has multiple entry points which allow for multiple ways of walking through it. The above parallel between the Ark and the museum was visualised in the space by turning it into somewhat of a ship in the stage of construction, introducing relationships such as content-shell, safety-danger etc. The architectural language’s key element is a structural system reminiscent of scaffolding, consisting of vertical and horizontal wooden beams in varying density, providing a visual rhythm that interacts with that of the artworks. This system largely spread out on top of the museum’s walls, following the existing architecture and merging with the artworks, while at the same time forming more complex constructions at certain points of the exhibition such as the entrances.

The exhibition identity’s graphic language, used frequently throughout the space, is largely based on elements from the leading system of signals and warnings, as determined in accordance to stipulations from the International Organization for Standardisation (ISO) and separate national organisations such as the American National Standards Institute (ANSI). Ιn pursuit of a correspondingly high-contrast colour palette, the chosen primary colour is the vivid Safety Orange (as standardised in ANSI Z535.1) complemented by black and white, which in combination with heavy typography used in extremely contrasting sizes, and an amplified sense of materiality (as shown through the choice of hanging banners), adds up to a narrative-driven ambiguous total that balances a hard, industrial aesthetic with a sense of warmness and safety.